گفتم:من وقتی شما بچّه مذهبی هارو می بینم،یاد اهل بهشت می افتم و اوصاف بهشتیان در جلوی چشمم مجسّم میشه.
گفت:چه طور؟
گفتم:چون شما هم عین بهشتیان و اهل بهشت هستید که در بهشت،دور هم می نشینند و میگند و می خندند و از وضعیّت خودشون راضی هستند و هیچ مشکل و ناراحتی هم ندارند:انگار نه انگار که جامعه مون پر است از انواع و اقسام مشکلات و معضلات و ناراحتی ها و انگار نه انگار که همه مون وظیفه داریم در قبال این مشکلات،کاری انجام بدیم و اقدامی بکنیم...
گفت:آخه ما چه کاری می تونیم بکنیم؟
گفتم:یعنی چون نمی تونیم این مشکلات رو حلّ بکنیم،پس باید دست به هیچ اقدامی نزنیم؟
گفت:چه کاری بایست انجام میدادیم که ندادیم؟تازه مگه جامعه،متولّی نداره و حلّ این مشکلات،وظیفهء اونا نیست؟
گفتم:اوّلاً پیامبر اکرم(ص) فرموده اند که هرکس اهتمام به امور مسلمین نداشته باشه،مسلمان نیست.ثانیاً قرآن می فرماید:أَن تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى:دوتا دوتا و به تنهایى براى خدا به پا خیزید(سبأ-46)
پس با این بهانه که یه دست صدا نداره و نمیتونیم کاری بکنیم،حقّ نداریم در قبال جامعه مون بی تفاوت باشیم...باید از علما بخواهیم تا وظایف ما رو در قبال مشکلات جامعه به ما اعلام بکنن که متأسفانه تا به حال،این کار رو انجام ندادن و همهء ما رو افرادی درونگرا و گوشه گیر به بار آوردن که فقط و فقط می خواهیم با عبادات فردی و نه عمل به وظایف اجتماعی،خودمون رو به تنهائی به بهشت برسونیم...
